Moje.......

***


--Spotkałam dziś Miłość...


-I co ci powiedziała?


--Przepraszała, że nie zawsze trwa do końca.


-Płakała?


--Płakała, bo często rani.


-Krzyczała?


--Krzyczała, że nie zawsze jest piękna.


-Śmiała się?


--Śmiała się, bo umie z siebie kpić.


-Żałowała czegoś?


--Żałowała, że ludzie nie zawsze traktują ją poważnie.


-Była zła?


--Złościła się, że czasem w nią wątpimy.


-Cieszyła się?


--Cieszyła się, że jej tak często szukamy.


-Co ci jeszcze powiedziała?


--Powiedziała, że nie jest dla mnie...

super
bardzo mi sie podoba!

no i ... ile w tym prawdy...

Jestem pod wrażenie

aż w oku łza mi się zakręciła....

Tak bym chciala tyle nie myslec.
Nie zanurzac sie kazdej nocy we wspomnieniach.
Nie odliczac dni do niewiadomo czego.
Minut do nie wiadomo jakich chwil.
Przestac oddychac dla Ciebie.
Tak poprostu zyc dla siebie.
Bys nie byl celem mych krokow.
Lecz...
Przeciez to mi nie ciazy.
To mi dodaje sil.
Jakos latwiej mi sie wstaje rano.
Mimo to chcialabym przestac tak zyc.
Chyba, ze mnie utwierdzisz w przekonaniu, ze warto.
Poki co...
Podziekuje Panu za taki stan rzeczy.

piękne:)

fajne

Super aż się płakać chce. Arminka a może wydała byś swój własny tomik poezji? Dziewczyno masz talent.

..E tam talent pisze sama dla siebie w dzienniczku jak mam różne nastroje ,,,,,, a mam czasami jak ja to nazywam jazdy

Arminko to tak samo jak ja:)

Arminka - piękna twórczość

Arminko, masz talent.

mój anioł stróż opatulił mnie skrzydłami
tak dokładnie że zapomniał dopuścić do mnie świat
siedzę dziś sama wpatrując się w mrok
słychać nuty turn me on norah jones
widzę tylko oczy patrzące we mnie
patrząc zdają się czytać mi w myślach
a w mroku cisza i spokój
tylko szum piór słyszę nad głową
niczym szelest słów
co głaszcząc po twarzy liter dłonią
jak kołysanka na dobranoc
co ciepłem palców i firanką rzęs
są jak gorący oddech
zasypiam zanurzając się w dźwiękach…

Arminka ja poproszę tomik z autografem...

Ja

Jestem już.
Najpierw nie było nic, tzn. nie było mnie; a potem nagle, bez ostrzeżenia, bez mojego udziału, jestem...

Ja już dawno jestem. Najpierw byłem w miejscu takim... no, takim dziwnym, ciemnym, ale miłym. Byłem w mamie. Słyszałem bicie jej serca, ono mnie usypiało i biło ciągle... Bum, bum... bum, bum... Cały czas rosłem, a potem, nagle usłyszałem inne bum, bum... To biło moje serce! Tak się zdziwiłem, że prawie zacząłem płakać.

Pamiętam, że na samym początku czułem dziwny niepokój. Mama była ciągle zdenerwowana, płakała a wszyscy na nią krzyczeli. I czułem się tak, jakby to wszystko było przeze mnie. Było mi strasznie smutno, przecież nie zrobiłem nic złego, ja... ja po prostu byłem... Czy to źle?

Aż w końcu przestali krzyczeć i mama coraz częściej mówiła do mnie. Lubię jej głos, jest taki miły. I głaskała swój brzuch, choć na początku nie czułem tego, ale potem... to bardzo przyjemne. W pewnym momencie poznałem też głos taty. Też go lubię, ale głos mamy jest milszy. On też chciał mnie głaskać. A najbardziej cieszył się, gdy kopałem. Dlaczego? Przecież to żadna sztuka. Ale dorośli są dziwni. A ja bardzo lubiłem rozprostować nóżki, albo zrobić koziołka. To takie fajne, przechylam się i już; bardzo mnie to cieszyło. Trochę przeszkadzał taki sznurek, ale jakoś się dało z tym żyć. Lubiłem ssać paluszka i ruszać rączkami. Ogólnie to tam w mamie było wspaniale, miło i tak... bezpiecznie.

Ale nagle, nie wiem, dlaczego, coś zaczęło się zmieniać i właściwie wcale mnie to nie cieszyło, mógłbym tam zostać na zawsze. Ale musiałem wyjść. To było straszne! Wszystko pchało mnie w dół, bo już jakiś czas wcześniej leżałem inaczej niż zwykle; głową w dół. Czy to może do góry a wcześniej w dół? Sam nie wiem. Tego chyba nawet dorośli nie wiedzą, a są tacy mądrzy.

To wszystko było przerażające, więc kiedy pojawiłem się na świecie, zacząłem płakać. Było mi źle. Zimno. Strasznie. Jasno. Okropnie!

A wszyscy się cieszyli. Z czego się tu cieszyć? Przecież ja umieram.

A teraz to tylko ciągle śpię. Ale jak śpię to też dzieją się dziwne rzeczy. Chcę zapytać mamy, co to, ale ona w ogóle nie rozumie, co ja do niej mówię. Dlaczego? Może mówi w innym języku? A jeśli nie dam rady się go nauczyć? Nigdy nie porozmawiam z mamą?!

A wcześniej to zawsze był ze mną taki Ktoś, kto nie wiem. I ciągle stał obok i miał takie wielkie, jasne coś z tyłu. Też muszę zapytać mamę, co to? Ale był ze mną i też czułem się bezpiecznie. Aż wczoraj byliśmy w takim dużym budynku i pan w białej sukience oblał mnie wodą. Chciałem mu powiedzieć, że nie chcę, bo ubrali mnie tak ładnie; ale on oczywiście mnie nie zrozumiał. Więc zacząłem płakać. A potem zauważyłem, że nie ma przy mnie tego pana w lśniącej szacie i tym czymś na plecach i znowu płakałem. Było mi przykro i nikomu nie mogłem powiedzieć. Tylko, dlaczego już go nie widzę? Czuję, że jest, bo czasem dmuchnie na mnie wiatrem albo pocałuje. Ale kto to jest? Chciałbym to wiedzieć.

Ale teraz muszę już... muszę... spać...

Udaję radość, której we mnie nie ma, ukrywam smutek, żeby nie martwić tych, którzy mnie kochają i troszczą się o mnie.Nocą, przed zaśnięciem, odbywam ze sobą długie rozmowy, staram się odegnać złe myśli, bo byłaby to niewdzięczność wobec wszystkich, ucieczka, jeszcze jedna tragedia na tym i tak już pełnym nieszczęść świecie.


Miłość nie daje i nigdy nie dawała szczęścia. Wręcz przeciwnie, zawsze jest niepokojem, polem bitwy, ciągiem bezsennych nocy, podczas których zadajemy sobie mnóstwo pytań, dręczą nas wątpliwości. Na prawdziwą miłość składa się ekstaza i udręka.
Dla niej wszystkie dni były jednakowe. A wszystkie dni są takie same wtedy, kiedy ludzie przestają dostrzegać to wszystko, czym obdarowuje ich los, podczas gdy słońce wędruje po niebie.

Arminka, mam dreszcze po przeczytaniu twojej twórczości
jesteś niesamowita!!!

dagolis cieszę się że komuś sie spodobało

Mi też sie bardzo podoba, masz kochana talent.

Bardzo ładne!!! Zazdraszczam talentu!!!

Oj tak super jest to co napisalas

To jest piekne!!!

naprawde piekne!!!

..Dzięki dziewczyny zastanawiałam się czy wsawiać bo moze was to nie interesować........

Arminka, jak będziesz miała wenę to pisz kochana, pisz. Bardzo dobrze że wstawiłaś swoją twórczość. dzisiaj znowu przeczytałam i znowy mam dreszcze. Złaszcza po opisie wrażeń maleństwa

mi sie bardzo podoba ale musze znalesc wiecej czasu na przeczytanie wszystkiego a moze wydasz sepecjalne wydanie dla nas z autografem oczywiscie:)

Arminka właśnie przeczytałam Twoje wiersze! Jestem pod wrażeniem i czytając je miałam dreszcze!
Ja proszę o jeszcze

mama33 napisał:Arminka właśnie przeczytałam Twoje wiersze! Jestem pod wrażeniem i czytając je miałam dreszcze!
Ja proszę o jeszcze

To tak jak ja!

MY KOBIETY.....

Kiedy ma 5 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi księżniczkę.

Kiedy ma 10 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi Kopciuszka.

Kiedy ma 15 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi obrzydliwą siostrę przyrodnią Kopciuszka:
"Mamo, przecież tak nie mogę pójść do szkoły!"

Kiedy ma 20 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi się "za gruba, za chuda, za niska, za
wysoka, włosy za bardzo kręcone albo za proste", ale mimo wszystko
wychodzi z domu.

Kiedy ma 30 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi się "za gruba, za chuda, za niska, za
wysoka, włosy za bardzo kręcone albo za proste", ale uważa, że
teraz nie ma czasu, żeby się o to troszczyć i mimo wszystko wychodzi z
domu.

Kiedy ma 40 lat:
Ogląda się w lustrze i widzi się "za gruba, za chuda, za niska, za
wysoka, włosy za bardzo kręcone albo za proste", ale mówi, że jest
przynajmniej czysta i mimo wszystko wychodzi z domu.

Kiedy ma 50 lat:
Ogląda się w lustrze i mówi: "Jestem sobą" i idzie wszędzie.

Kiedy ma 60 lat:
Patrzy na siebie i wspomina wszystkich ludzi, którzy już nie mogą na
siebie spoglądać w lustrze. Wychodzi z domu i zdobywa świat.

Kiedy ma 70 lat:
Patrzy na siebie i widzi mądrość, radość i umiejętności. Wychodzi z domu
i cieszy się życiem.

Kiedy ma 80 lat:
Nie troszczy się o patrzenie w lustro. Po prostu zakłada liliowy
kapelusz i wychodzi z domu, żeby czerpać radość i przyjemność ze świata.
:-))))

Może wszystkie powinnyśmy dużo wcześniej założyć taki liliowy kapelusz...

mni pasuje opcja 50 latki

zbrodnia bez kary
w nagie łono kobiety

tchnął Bóg nowe życie

jeszcze słabe i niewinne

lecz z wielkim sercem

i tysiącem spraw w malutkiej głowie

wtulone głęboko w matczyne uczucia

czekało z ufnością

na swój pierwszy dzień

poza matki łonem

i wtedy matczyne uczucia

popłynęły gdzieś daleko

w łatwy i wesoły świat

i beztroskie życie

poruszyło się ciepłe łono

pod ostrzem zimnego skalpela

małe życie w panice chciało uciec

lecz matka zamknęła mu drogę

do tego co ludzie nazywają wolnością

odpadła rączka, potem nóżka

niemy krzyk rozdarł krwawe łono

w bólu i cierpieniu

gasło powoli słabe i niewinne życie

z wielkim sercem

i tysiącem spraw w malutkiej głowie

o których nigdy nie dowie się już nikt

może tylko poza Bogiem

i stanął Jezus

nad krwawym matki łonem

widząc kolejne dzieło ludzkich rąk

i stał

i stał

i stał

a z nieba powoli

spłynęła jedna mała łza...


Ja przepraszam że wypisuje tutaj takie teksty i to jeszcze nie moje ale mam pytanie co wy o tym myślićie!

Ups ale dałam plame!teraz sie zorientowałam ze napewno to nie jest miejsce na wypisanie tego wiersza sorki i jeszcze raz przepraszam za wejscie z buciorami do twojego pięknego pokoiku poezji!

Arminka 30 masz talencik!!!

no to się naczytałam super macie dziewczyny talent